سلام مولایم 

دلتنگم آقا ؛ دلتنگ دیدنت ؛ دلتنگ شنیدن صدای انا المهدی ت ...
تا کجای عمر باید هر شب درانتظار تو ستاره بشماریم? تا کدام روز و ماه باید مسافر دنیای غفلتها باشیم ? یامولا !

بیا ?که سقف آسمان زندگیمان راابر جهل و فساد پوشاند !بیا? که زمین تشنه باران است ! بیا ? که جگرهایمان را فراق?رتگ سرخش را باخته است ? بیا از درون سوخته ایم ? مولا بیا ای مرهم دلهای خسته !

نمی دانم قلم سنگی برای دوری توچه می نویسد ? ولی همین را می دانم که او نیز هجاهای نام تو را دوت دارد و بی معطلیمی نگارد . بیا ? که قلب شیشه ای انتظارمان در هر بار ترکی برمی دارد و صبرمان راخزان به یغما می برد .

بلندای پرواز خورشید را کهمی بینم این سوال در ذهنم می روید ? که آشیانه خورشیدکجاست؟

کبوتران سپیدبال که نشانه هایآرامش آسمانند ? شبانگاهان در آغوش مهربان لانه ها ? اندام جان را در بستر آرامش مینهند? عقابها که سلاطین آسمانند در یورش تاریکیها دل به سکوت می سپارند و در دلکوهساران تمنای دستان پر محبت شب را دارند اما خورشید آشیانه اش کجاست؟

در کدامین بستر مهربانی ? دل پرخروشش به آرامش می نشیند؟

یک روز با خورشید همسفر شدم . دانستم که غروبش افسانه ای بیش نیست و مغرب و مشرق ? جز خطوط خیالی نیستند .

خورشید هرگز غروب نمی کنم ? خورشید معنای روشن طلوع است .

اما آشیانه خورشید رایافتم ? دل مردی چون مهدی (ع)!!! این دل شماست ? که معبد خورشید است و این دل شماست که حلقه اتصال چشمه خورشید با نور پاکی و طراوت است .

اگر روزنه ای در دل توبگشایم ? خواهم دید که هزاران خورشید در آن سر به سجاده نورانیت گذارده اند و هرخورشید به گونه ای اشعه رحمت و برکت را به هر سو می پراکند.

آری ! می شناسمت ?سالهاست که همتای تو را ندیده ام ? من موجودی هستم که از فرسنگها عقب تر آمده ام وچون به تو رسیده ام همراهت شده ام . پا به پای تو می آیم . تو را میشناسم